ندا جلیلی
فرم های هندسی در بناها و آینه کاری ایرانی در گذشته، بر بستری سخت از آجر و گچ اجرا می شد. تا زدن وکشف تقارن ها و تکرار فرمهای اولیه برای بدل شدن به نقوش پیچیده، مراقبه ای دلنشین در این آثار است. قرارگیری و همنشینی کاغذ و پارچه با آینه به عنوان بستری متفاوت و منعطف در مقابل سختی و شکنندگی و بازتاب نور، بخشی از بیانگری در این مجموعه است. با تا زدن و برش دادن، حجم هایی هندسی ایجاد شده که در همنشینی و تضاد با سطح اثر و با پیکره ی پرندگان است.